Շարադրություն «Ժամանակ»

Ժամանակը մեր կյանքում հիմնարար հասկացություն է, կարելի է ասել, որ սա հենց կյանքն է: Այն մեզ շրջապատում է, մենք գոյություն ունենք նրա հոսքի մեջ: Ընդհանուր առմամբ ընդունված է, որ ժամանակը անսահման է: Կարծում եմ ՝ այդպես էլ կա: Ժամանակը գոյություն է ունեցել Երկրի հայտնվելուց շատ առաջ և գոյություն կունենա այնքան ժամանակ, քանի դեռ գոյություն ունի Տիեզերքը:

Ժամանակի հոսքն անբաժան է, բայց հարմարության համար մարդիկ այն պայմանականորեն բաժանում են երեք մասի ՝ անցյալ, ներկա և ապագա: Մեր ներուժն է փոխել ներկան և ապագան, մեզանից ոչ ոք չի կարող ազդել անցյալի վրա: Ֆանտաստիկ ստեղծագործությունների հեղինակները հաճախ նկարագրում են անցյալը փոխելու փորձերը, բայց ավաղ դրանք միայն ֆանտազիաներ են, և դրանք գոյություն ունեն միայն զվարճանքի համար:

Այսպիսով մարդ ինչպե՞ս պետք է ապրի, որպեսզի ներդաշնակ լինի ժամանակի հետ: Պարզվում է ՝ այդքան էլ հեշտ չէ: Երջանիկ լինելու և ձեր կյանքը ճիշտ կառուցելու համար մարդը պետք է հիշի անցյալի դասերը, բայց միևնույն ժամանակ չմնա դրա մեջ, վայելի ներկան և մտածի ապագայի մասին: Բայց ավաղ, ոչ բոլորին է դա հաջողվում:

Ավագ Եփրեմյան. բանաստեղծություններ և շարադրություն

Կենսագրություն

ԱՎԱԳ ԵՓՐԵՄՅԱՆ

Ավագ Եփրեմյանը ծնվել է 1958 թվականի փետրվարի 25-ին, Ղափանում։ Ավարտել է ԵՊՀ բանասիրական ֆակուլտետը։ Եփրեմյանի բանաստեղծությունները պարբերաբար տպագրվել են հայկական գրական մամուլում։ 2008 թվականից բնակվում է Երևանում։

ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ «ԳՐՎԱԾՔ» ԺՈՂՈՎԱԾՈՒԻՑ

* * *

Հոգին իսկապես թռչուն է,
թռչում-անդադար թռչում է,
եւ նա է, հենց նրա չուն է
արշավում քաղաքից-քաղաք՝
հասնելով Աշխարհը Բաղաց՝
իր վերջին հարվածը պահած՝
վրա է տալիս – իսկ կտցին
խռովքն է այս կյանքի – ցանցիր
աստղերը երկնի … ու ձանձիր

* * *

Լեռը՝ հսկա վայրկյան, ասելու բան չունի.
Ժամանակն անցնում է. ահա եւ թռչունի
ճախրող լռությունը՝ սրտակոտոր։
Ժամանակն անցնում է. ոչ դադրանքի ճիչը,
ոչ ճախրանքի ոգի լիր լռության խիճը
չեն կարճելու կյանքի ճանապարհը խոտոր։
Ժամանակն անցնում է։ Հանգ առ հանգ առ տող…

Շարադրություն

ինչքան մարդիկ
շատ էնքան
մարդը մենակ

Մարդը ըստ էության կենդանի էակ է, որը պետք է ապրի թիմում: Իզուր չէ, որ մարդկության զարգացումը արագացրեց իր տեմպը միայն այն ժամանակ, երբ մարդիկ սկսեցին ապրել մի հասարակության մեջ, որտեղ յուրաքանչյուրն ուներ իր դերն ու նպատակը:

Թվում է, որ ժամանակակից աշխարհում, որտեղ ամեն օր մարդ հանդիպում է հազար ծանոթի ու անծանոթի, շփվում նրանց հետ, աշխատում է թիմում, միայնությունը ոչ մեկին չի սպառնում: Իրականում ամեն ինչ այդքան պարզ չէ: Մարդը խորքում կարող է այնքան միայնակ լինել, որ չնկատի շրջապատող մարդկանց:

Շատերի համար մենակության զգացումը հոգեբանական է և պահանջում է բուժում և հոգեբանի օգնություն: Նորմալ, առողջ մարդ, առանց որևէ հոգեբանական խանգարման և խնդիրների, չի կարող ապրել մեկուսացված, հեռու մնալ և դատապարտվել միայնության: Յուրաքանչյուր մարդ ձգտում է իրեն շրջապատել մտերիմ, սիրող մարդկանցով ՝ լինեն նրանք հարազատներ, մտերիմներ, թե պարզապես ծանոթներ ու ընկերներ:

Կյանքը չափազանց ծանր է և հագեցած առօրյա խնդիրներով և խնդիրներով միայնակ ապրելու համար առանց սիրելիների և սիրելիների օգնության: Շատ հաճախ հպարտությունն ու անտեղի դատարկ դժգոհությունները, հնացած հակամարտությունները ստիպում են մարդկանց հրաժարվել իրենց սիրելիից և չտեսնել նրան:

Պարույր Սևակ

Պարույր Սևակի ծննդյան օրն է — Ardi

Կենսագրություն

Նամակ

« 19.1.1959Թ.
Երևան

…Իմ մխիթարանք:
Բոլոր բառերն անհետացել են, առավել ևս ինձ
օտար լեզվում:Մի բան է միայն պարզ. ես սիրում
եմ քեզ, ընդ որում, այդ ծեծված բառերն ինձ համար ունեն ավելի մեծ կշիռ ու նշանակություն, քան քեզ համար, այն պարզ պատճառով, որ ես, քո խոսքերով ասած, գիտեմ, թե ինչի հետ համեմատեմ այն…
Ես էլ քեզ նման, անընդհատ ու ամենուր քեզ հետ եմ, իմ Ուրախություն: Եթե դու կասկածում ես դրան, կնշանակի իրականում քո կանացի էությունը( այս դեպքում ՝ կանխազգացողությունը, հոտառությունը) թույլ է, ինչում չէի ցանկանա համոզվել:
Ներիր այս թոթովախոսության համար:Ինձ համար
հիմա կրկնակի ծանր է:Մխիթարիր ու օգնիր հեռվից:
Ես նրանցից եմ , ովքեր պարտքի տակ չեն մնում:
Սիրում եմ քեզ,և այս բառերն ամենաճիշտը, միակն
են ռուսերեն բառարանում:
Գրկիր ինձ՝ անհանգստացածին, հոգնածին, կիսա
հիվանդին, որն այնուհանդերձ քոնն է և զգում է քո բույրը:
Պ.»:

Բանաստեղծություն

***

Ա՜խ քեզ ինչպե՞ս ասել, որ քեզ հիշում եմ դեռ,
Ինչպե՞ս չասել, որ դու դեռ թանկ ես ինձ համար,
Ինչպե՞ս մեզ բաժանող արգելակը քանդել,
Ինչպե՞ս չգալ քեզ մոտ, ինչի՞ համար:

Ինչպե՞ս չասել, որ` դու, միայն դո՜ւ չես թախծում,
ինչպե՞ս ասել, որ ես ծնվել եմ քեզ համար,
Ինչպե՞ս չասել , որ ես միշտ էլ քեզ եմ տենչում,
Սակայն ինչպե՞ս ասել, ինչի՞ համար:

Չէ՞ որ բաժանվեցինք կարծես մեր ցանկությամբ,
Եվ այսօրը պարզ էր և ինձ, և քեզ համար…
Հիմա ինչու՞ ցավել անցած երջանկությամբ,
Եվ չցավել՞, ինչու՞, ինչի՞ համար:

Ինչպե՞ս, ինչպե՞ս ասել` նորից արի, արի՜,
Ինչպե՞ս չասել, որ ես ապրում եմ քեզ համար:
Գեթ չխոստովանե՞լ ցավը մեր սրտերի,
Խոստոնովանե՞լ, ինչու՞, ինչի՞ համար…

Համո Սահյան. բանաստեղծություններ

Ես կուզեի

Ես կուզեի քեզ հետ կիսել
Վերջին պատառն իմ հցի,
Ես կուզեի քեզ հետ կիսել
Վերջին արցունքն իմ լացի:
Ես կուզեի քեզ հետ կիսել
Սրտիս բեկորը վերջին,
Ես կուզեի՝ քո գրկի մեջ
Մթներ իմ օրը վերջին…
Ես կուզեի՝ ինչ որ ունեմ
Իբրև նվեր տայի քեզ,
Ես կուզեի…Բայց ի՞նչ անեմ,
Եթե հանկարծ դու չուզես:

Ախր ես ինչպե՜ս վեր կենամ գնամ

Ախր ես ինչպե՜ս վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպե՞ս ուրիշ տեղ մնամ:

Ախր ուրիշ տեղ հայրեններ չկան,
Ախր ուրիշ տեղ հորովել չկա,
Ախր ուրիշ տեղ սեփական մոխրում
Սեփական հոգին խորովել չկա,
Ախր ուրիշ տեղ
Սեփական բախտից խռովել չկա:

Ախր ես ինչպե՞ս վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպե՞ս ուրիշ տեղ մնամ:

Ախր ուրիշ տեղ
Հողի մեջ այսքան օրհնություն չկա,
Այսքան վաստակած հոգնություն չկա,
Ախր ուրիշ տեղ ձյունի մեջ` արև,
Եվ արևի մեջ այսքան ձյուն չկա:
Ախր ուրիշ տեղ տեղահան եղած,
Եկած` ուսերով Արագած սարի
Ուսերին հենված Սասնա տուն չկա:
Ախր ուրիշ տեղ
Ամեն մի քարից, առվից, ակոսից
Իմ աչքերով իմ աչքերին նայող
Մանկություն չկա…

Ախր ես ինչպե՞ս վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպե՞ս ուրիշ տեղ մնամ,
Ախր ես ինչպե՞ս ապրեմ առանց ինձ:

ԻՆՉՈ՞Ւ ԵՆ ԼԱԼԻՍ

Երբ նուրբ մատները մանուկ լույսի
Քանդում են մութի ծամիկները,
Այդ ժամին գուցե մեկն ինձ ասի՝
Ինչո՞ւ են լալիս ծաղիկները:

Երբ աչք են փակում աստղերն իրենք՝
Հավիտենության սանիկները,
Եվ ամեն շշուկ դառնում է երգ,
Ինչո՞ւ են լալիս ծաղիկները:

Երբ շաղ են տալիս հավքերն ուրախ
Արեւագալի տաղիկները,
Եվ վրնջում են դաշտ ու պուրակ,
Ինչո՞ւ են լալիս ծաղիկները:

Եվ հառաչում են ականջիս տակ
Պղտորված գետի ալիքները.
-Մոլորված ճամփորդ, էլ հարց չտաս՝
Ինչո՞ւ են լալիս ծաղիկները…

Գեղեցկության դեմ քանի դեռ կան
Մագիլներ սրած չարիքները,
Լույսը բացվելիս ամեն անգամ
Պիտի լաց լինեն ծաղիկները։

«Հոգիս» Ռուբեն Սևակ

Հիվանդ տերև մը տեսա կանաչին մեջ դաշտերուն։
Ի՜նչ աղվոր էր գարունը, փափուկ հովեն օրորուն,
Սիրուն խոտերը դաշտին, ծաղիկներն ալ բյուր գույնով,
Կը խնդայի՜ն լռելյայն գաղջ արևին տաք գինով։

Բայց գարնային կենսավե՜տ այդ պահին մեջ օրորուն,
Հիվանդ տերև՜ մը տեսա, կանաչին մեջ դաշտերուն,
Չորցած տե՜րև մը նիհար, որ զեփյուռին հըպումով
Մեռելամերձ կը դողար մարգերուն մեջ ակնաթով։

Սիրտս անհո՜ւն ցավով լի, ես հեռացա սըգահար,
Մատներու մեջ առի զայն ու իր մարմինը նիհար
Գուրգուրանքով, արցունքով մոտեցուցի շըրթունքիս։

Անժամանա՜կ թարշամած գարնան տերև մ’է հոգիս.
Ծաղիկներու մեջ կյանքին, զեփյուռին տակ մայիսի,
Ա՛լ ժըպտալու անկարող, ան կը դողա՜, կը մըսի՜․․․

Հիվա՜նդ տերև մը տեսա կանաչին մեջ դաշտերուն․․․

Ալբերտո Մորավիա «Երդում» վերլուծություն

Պատմվացքի մեջ հեղինակը հիվանդ է լինում գրիպով և թոքաբորբով, նա միայն երազում է լինել ծովի ափին և վայելել ծովի շունչը։ Մայիսի վերջն էր։ Հեղինակը առաջարկեց իր սիրելի կնոջը՝ Ջինետտային մեկնել ծով՝ Կաստելֆուզանո, բայց Ջինետտան մերժում է գնալը, իր սիրելիի վատառողջության պատճառով, նաև նա երդվել էր՝ մինչև մեր հեղինակը չլավանա, Ջինետտան չի մտնի ծով: Երկար վիճելուց հետո Ջինետտան ասում է հեղինակին, որ նա գնա դիմի Տիլդեին՝ իր ընկերոջը ծովափ գնալու առաջարկով։ Այդ աղջիկը Ջինետտայի լրիվ հակառակ պատկերն էր: Որքան Ջինետտան մռայլ էր, նյարդային, բարդ, ամբողջովին տրամադրություն ու հոգեվիճակ, նույնքան Տիլդեն պարզ էր, իներտ, անվրդով: Եվ ինչպիսին բնավորությունը, նույնպիսին էլ արտաքինը. Ջինետտան նիհար էր, թուխ, այրող: Տիլդեն շիկահեր էր, գեր, խաղաղ: Տիլդեն համաձայնվում է գնալ Կաստելֆուզանո։

Այսպիսով մեր հեղինակը մոտոցիկլով գնում է Տիլդեի հետևից, պարզվում է, որ Ջինետտան էլ է որոշել գնալ իրենց հետ։ Հեղինակը ապշում է։ Ջինետտան մոխրագույն բրդե հագուստով է լինում, նա չի պատրաստվում լողալ, վախենալով այն բանից, որ հեղինակը կարող է կրկին հիվանդանալ։ Ճանապարհին տեղի են ունենում մի քանի միջադեպ ու փոքրիկ վեճեր, բայց վերջիվերջո հասնում են ծով։ Հեղինակը միանգամից փոխվում է, որպեսզի գնա լողալու, սակայն Ջինետտան վերցնում է նրա հագուստները և նա մնում է թփուտներում լրիվ մերկացած։ Ջինետտան վիճու է Տիլդեի հետ, այդ ամենը հասնում է կռվին։ Ջինետտան բռնել էր Տիլդեի գանգուրները ու քարշ էր տալիս ավազի վրայով, որից հետո Տիլդեն հեծկլտալով  հեռանում է այդտեղից։ Ջինետտան նույնպես հեռանում է։ Հեղինակը այդպես էլ մնում է թպուտներում։ Մի քանի ժամ հետո Ջինետտան վերադառնում է։ Նրանք պայմանավորվում  են, որ հագուստները կվերադարձնի մեկ համբույրի փոխարեն։ Մեր հեղինակը մտնում է ծով լողալու, իսկ նշանածը մնում ծովափին։ Որոշ ժամանակ հետո Տիլդեն էլ է վերադառնում և նրանք հաշտվում են։ Տիլդեն երդվել էր, որ Ջինետտային այլևս երբեք չի տեսնելու, բայց մեկ է վերադարձավ, և նա ասաց,-<<Ջինետտան գիտի իր երդումը պահել, իսկ ես՝ ո´չ>>։

Ալբերտո Մորավիա «Երդում» – Նելլի Միսկարյան

Վիլյամ Սարոյան «Փասիան որսացողը» վերլուծություն

Վիլյամ Սարոյան | Առաջին օրը դպրոցում - Տարընթերցում

«Փասիան որսացողը» ամերիկյան պատմվացք է, որտեղ գլխավոր հերոսը մի տասնմեկամյա տղա է՝ Մեյոն անունով։ Նա գոռոզ, ինքնահավան, անշնորհակալ և մեծամիտ է, ով հորից պահանջում էր հրացան, իր ամենա սիրելի զբաղմունքի համար, և դա որսոդությունն էր փասիանի վրա։

Հայրը՝ Մայքլ Մելոնին փորձում էր խիստ ձևով դաստիարակել իր որդուն, և այդ իսկ պատճառով մերժում է Մեյոնի խնդրանքը։ Հիշելով իր աղքատ մանկությունը, երբ Մայքլ Մելոնը ինչոր բան էր խնդրում իր հորից, նա չեր կարողանում գնել։ Այդ իսկ պատճառով էլ հայրը փոխում է իր կարծիքը, որոշում է այլ կերպ վարվել Մեյոնի հետ և գնում է այդ հրացանը։ Մեյոնը, չէր էլ պատկերացնում, որ իրեն հրացան գնելուց հետո, նա կարող է հայտնվել անսպասելի ու զավեշտալի իրավիճակներում, և հաջողությամբ հաղթահարել դրանք: Որսորդության ժամանակ Մեյոնին հանդիպեցին բարի մարդիք, ովքեր օգնեցին նրան դուրս գալ դժվարություններից։ Եվ, դրանից հետո, նա, աստճանաբար, փոխվում է, փոխվում է նրա կարծիքն ու մտորումները մարդկանց, և՝ ընդհանրապես կյանքի մասին: Նա սկսում է սիրել կյանքը, մարդկանց, բոլորին: 

Այս ստեղծագորշությունը բարիության, լավ վերաբերմունքի մարդկանց նկատամբ և նաև անծանոթ մարդկանց նկատմամբ մասին է, թե ինչպես է կյանքում կարելի ամեն վատ բան փոխել ու լավը դարձնել՝ միայն սիրո ու բարության շնորհիվ:

Հետաքրքիր դեպքեր Չարենցի կյանքից

Եղիշէ Չարենց (Սողոմոնեան, 1897-1937) - Azat Or

1

Հրատարակչության բաժնի վարիչ Եղիշե Չարենցիաշխատասենյակ է մտնում մի գրող, թղթապանակըձեռքին և կատակել ցանկանալով’ ասում է.
– Մի՛ վախեցեք, մեջը ձեռագրեր չկան:
– Բա ինչո՞ւ ես պտտեցնում այդ դատարկ թղթապանակը,-հարցնում է Չարենցը:
– Պտտեցնում եմ, որովհետև մեջը լիքը հանճարեղ մտքերկան,- շարունակում է կատակել գրողը:
– Հանճարեղ մտքերը հանճարեղ գլուխներում են լինում,ոչ թե դատարկ թղթապանակներում,- պատասխանում է բանաստեղծը:

Չարենցը շատ խիստ էր կենցաղում,- պատմում է գրողԽաժակ Գյուլնազարյանը,- հրաման էր տվել, որ ճանճերըսենյակ չմտնեն, բայց ճանճերը կարդալ չգիտեին ուպատուհանից էին մտնում:

2

Պատմում է Ավ. Իսահակյանը, թե ինչպես է առաջին անգամ հանդիպել Չարենցի հետ.

Չարենցին ծանոթացա, երբ նա 1925 թվականին իր արտասահմանյան ուղևորություններիժամանակ Վենետիկ էր եկել, իսկ հանդիպել եմ նրան առաջին անգամ 1907 կամ 1908 թվերինՂարսում: Իջել էի հյուրանոցներից մեկում, որի առաջին հարկում մի պարսկահայ՝ Աբգարանունով, գորգի խանութ ուներ, /ի դեպ, դա Չարենցի հայրն էր/: Մի օր կանգնել էիգորգավաճառի խանութի դռան առաջ, մեկ էլ դեմս ելավ մի վտիտ, կարճահասակ պատանի՝սուր ու ծուռ քթով: Ոտքերը չռած՝կանգնեց դիմացս և ճնշող հայացքով, առանց աչք թարթելու՝սկսեց նայել ինձ, ձեռքին էլ մի գիրք կար՝ փոքր ֆորմատով: Մի երկու անգամ շուռումուռ եկա՝ազատվելու համար այդ պատանու խուզարկու հայացքից, բայց տեսա, որ հնար չկա, նաաչքերը չի կտրում երեսիցս, մոտեցա և մի ապտակ տվի: Տղան այլևս չմնաց, թողեց ուհեռացավ: Անցավ ժամանակ: Արտասահմանում գտնվածս միջոցին՝ մի օր, Վենետիկից ոչհեռու գտնվող Պադուա կոչված վայրն էի գնացել, այդտեղ մի հայ բժիշկ պետք է վիրահատերորդուս նշագեղձերը: Նույն օրը՝ ուշ երեկոյան, Վենետիկ վերադարձա, հյուրասենյակումսհանդիպեցի մի երիտասարդի՝ բավական ազատ ձևով բազկաթոռին նստած, ոտքը ոտքինդրած, ծխախոտը բերանին՝ ինձ սպասելիս: Առաջին տպավորությունս վանիչ էր: Ինձտեսնելուն պես երիտասարդը տեղից վեր ցատկեց և «Չարենցն եմ» ասելով՝ ներկայացավինձ:

Եղիշեի պոեզիային լավ ծանոթ էի, ուստի անունն իմանալով՝ վրա պրծա և ճակատըհամբուրեցի: Չարենցը ինձ հիշեցրեց 1908 թվականին իրեն հասցրածս ապտակի մասին ևավելացրեց, որ այն ժամանակ ձեռքում եղած գիրքը «Երգեր ու վերքերն» է եղել, որըկարդացած լինելով՝ ուզեցել է տեսնել ինձ: Ասաց նաև, որ կարծելով, թե բանաստեղծըարտասովոր մարդ պետք է լինի, ակնապիշ նայել է ինձ: «Բանաստեղծին սրբացած մարդկարծելու պահին, երբ ապտակդ կերա, – ավելացրեց Չարենցը, – ամեն ինչ իրար խառնվեց,թողի ու հեռացա»: Արարքս այլ կերպ բացատրել չկարողանալով՝ ժպտացի և ասի.

– Եղի´շ ջան, ընդունի՛ր այդ ապտակս որպես «ուստա սիլլասի»:

3

Մի անգամ Չարենցը համալսարանում ուսանողներին պատմում էր իրտպավորությունները Եվրոպա կատարած ճանապարհորդություններից: Ուսանողներըբազմաթիվ ու բազմատեսակ հարցեր էին տալիս պոետին, և նա պատասխանում էրոգևորված ու մանրամասն: Դահլիճի վերջում նստած էր մի նիհար, հիվանդ տղա: Գունատ էրտղան, արտահայտիչ, մեծ-մեծ աչքեր ուներ, հուզված դեմք ու բարձրահասակ էր: Տղանկանգնեց ու դիմեց Չարենցին.

– Ասացե՛ք, խնդրե՛մ, պոե՛տ, ո՞ր փողոցն էր ամենալավը Ձեր տեսած փողոցներից ու ո՞րքաղաքում էր այն:
Չարենցն ուշի-ուշով նայեց պատանու աչքերին, մի պահ լռեց ու կարծես ծածուկ, կարծեսշշուկով ասաց.
– Ամենալավ փողոցը Երևանի Նայիբի քուչան է…
Դահլիճը լցվեց շշուկով. բանաստեղծն անհավատալի բան ասաց: Նայիբի քուչան մի նեղփողոց էր՝ ծուռումուռ, անլույս, անգույն, ամայի ու անմարդաբնակ:
– Որովհետև այնտեղ է ապրում իմ սիրելի կինը,- շարունակեց Չարենցը:
Դահլիճը թնդաց ծափերից…

4

Չարենցի անվան առաջացման վարկածներն, իհարկե, շատ են, կարդացեքերեք վարկած, որոնցից ամենահավաստին ու ամենահավանականը, երրորդ տարբերակն է՝ երբ ինքն իրմասին պատմում է հենց Չարենցը:

5

1 Չարենցի պատանեկան տարիների մտերիմերը Չարենց անվանումը բացատրում են,նրանով, որ նա փոքր ժամանակ շատ աշխույժ և չար երեխա է եղել: Տանը նրան այնքան են չար անվանել, որ անունը Չարենց էլ մնացել է:

2 Ըստ մեկ ուրիշ աղբյուրի՝ մտորելով իր համար գրական կեղծանուն ստեղծելու մասին,հնչյունային և տեղաշարժային փոփխությունների է ենթարկել ռուս գրող Պուշկինի ՙՙԱնչար՚՚ստեղծագործությունը, արդյունքում ստացվել է ՝ Չարենց:


3 Իսկ իր անվան մասին խոսելիս, Չարենցն ասել է, որ իրենց քաղաքում այդ թվականներինմի բժիշկ կար, ում տան ցուցափեղկի վրա գրված էր՝ Բժիկշկ Չարենց: Շատ յուրօրինակհամարելով այս ունունը, այն ժամանակ դեռ Եղիշե Սողոմոնյանը իրեն կոչում է Չարենց,Եղիշե Չարենց: Իհարկե՝ Չարենց անվան մասին ամենհավաստի աղբյուրը, համարվում էհենց բանաստեղծի պատմածը, ինչպես նշվեց վերը:

Ավելի ուշ Չարենց անվան մասին բանաստեղծը տվել է այսպիսի բացատրություն. ՝ՙԵս իմհոգու բարի բովանդակությանը, այսպես ասած, չար անունն եմ տվել՚՚:
Աշխարհում բարու դիմակի տակ շատ հաճախ չարն է թաքնված, իսկ պոետը որոշել էրհակառակն անել, և արեց:
1921 ից հետո ադրեն Չարենցը դարձել է Եղիշեի պաշտոնական ազգանունը:

Եղիշե Չարենցի «Տաղարան» շարքից հատված

*****

Աշխարհիս մեջ ես էլ մե օր կանցնեմ անդարձ ու կերթամ,
Ես չեմ նայի, չեմ պահանջի ես փառք ու վարձ— ու կերթամ։

Աշուղ Սայաթ-Նովի նման ես էն գլխեն իմացա,
Որ աշխարհում փուչ է ամեն երազ ու լաց — ու կերթամ։

Էն էլ, որ ես իմ վառ սրտով ու կարոտով սիրեցի —
Քամուն կտամ, կմոռանամ ամեն մի հարց — ու կերթամ։

Ու գոզալի պատկերքը վառ, դեմքը մախմուր2 ու անուշ
Կմոռանամ… կառնեմ խոնավ, հողե մե բարձ ու կերթամ։

Կյանքիս նման հեռու մարդիկ, անանուն ու անծանոթ,
Ձե՛զ կթողնեմ երգերս այս՝ կյանքս երազ — ու կերթամ։


1 աննկուն — ոչ նկուն, չընկճվող, դիմացկուն, անպարտելի:
2 մախմուր, մախմուռ, մախմար — թավիշ. փխբ. խումար, գինով, թեթև հարբած:

«Լուսամփոփի պես աղջիկ» Եղիշե Չարենց

Լուսամփոփի՜ պես աղջիկ՝ աստվածամոր աչքերով,
Թոքախտավոր, թափանցիկ, մարմինի՜ պես երազի,
Կապու՜յտ աղջիկ, ակաթի ու կաթի պես հոգեթով,
Լուսամփոփի՜ պես աղջիկ…

Ես ի՞նչ անեմ, ի՞նչ անեմ, որ չմեռնի իմ հոգին,
Որ չմարի իմ հոգին քո ակաթե աչքերում․
Ես ի՞նչ անեմ, որ մնա ծիածանը երեքգույն,
Որ չցնդի, չմարի՜ իմ հոգու հեռուն…

Լուսամփոփի՜ պես աղջիկ՝ աստվածամոր աչքերով,
Թոքախտավոր, թափանցիկ, մարմինի՜ պես երազի,
Կապո՜ւյտ աղջիկ, ակաթի ու կաթի՜ պես հոգեթով,
Լուսամփոփի՜ պես աղջիկ…